Vandaag was het zover: de laatste dag van de landelijke mini-dagen. Een gemotiveerde groep Gooische mini’s reisde af naar Castricum om te strijden voor de felbegeerde titel: Beste Mini Team van Nederland.

De deelnemende teams kwamen uit alle hoeken van het land en werden verdeeld over vier poules van vier. Geen standaard tegenstanders dus – naast bekende clubs troffen we teams uit bijvoorbeeld Den Haag, Zeeland (Oemoemenoe), en Breda.

Rond 10:00 uur arriveerden we op de prachtige velden van Rugbyclub Castricum, vlak bij de duinen van Bakkum. De zon scheen, dus sommige ouders en coaches waagden zich aan een Bermuda… Niet de beste keuze bij 12 graden en een stevige kustwind (eigenlijk nooit een goed idee, sorry Dolfie 😅😉 ).

We verzamelden rondom een grote tractorband – het trainingsmateriaal van de oudere jeugd – terwijl andere teams zich installeerden met vlaggen, tenten en hele kampen. Even dacht ik: zonde dat we daar niet aan gedacht hebben. Maar coach Joris herinnerde me eraan: “We zijn hier niet om mooi te zijn, maar om op het veld te knallen.” En gelijk had hij.

Game time – KO om 10:45

Coach Dolf zette een sterke eerste 12 neer. Ikzelf liep de jongens warm, Martijn nam vlak voor de aftrap nog snel de line-out calls door met de voorwaartsen en halves. Alles stond op scherp.

Wedstrijd 1: Haagse – tijd voor revanche

We kennen ze. Vorig jaar in Luxemburg vlogen we er door hen uit in de kwartfinale. Vandaag dus: revanche. En hoe!

De drie-kwartlijn was vlijmscherp: Dante, Menno, Kick, Bob en Mister Heije stonden allemaal “aan”. Snel spel, keiharde tackles en defensie waar je u tegen zegt. AJ pakte uit met zijn kenmerkende tackles: horizontaal, sternum hit – lift – push – drop. En Storm? Die brak los. Catch op onze 22, en weg was hij links. Beast mode. Try in de corner.
Eindstand: 1-0 voor Gooi. Ciao, Haagse.

Wedstrijd 2: Oemoemenoe

Zeeland dus. De naam alleen al maakt indruk. Maar op het veld? Niet bang. Het werd een 2-2 gelijkspel, maar dat kwam niet door gebrek aan inzet. We vertellen de jongens altijd: “hou je mond tegen de ref”, maar vandaag… Pfff. Penalty op penalty. Je zou denken dat de scheids iets tegen Gooi had – maar hé, we laten ons niet kennen.

Wedstrijd 3: afstraffing voor de Rams

De Rams. De Gooi-jongens hadden zin. Wat heet: 4-0 winst voor Gooi. Vanaf minuut één waren we feller, slimmer, harder. Mads en IJsbrand maakten gelijk indruk, en ook de voorwaartsen lieten van zich horen. Na drie minuten duwen en trekken lag de bal in de hoek: try!

Daarna was het overleven: drie minuten lang verdedigen op de eigen lijn, met penalty na penalty tegen. De tegenstander gefrustreerd, wij: opgelucht én trots.
Jurre en Maes maakten het af. Groepswinnaar.

Finalerondes – Match 1: Pink Panthers

We treffen een oude bekende: de Pink Panthers. De jongens hebben deze selectie uit Driebergen al vaker ontmoet dit seizoen. Ze hebben die felle center met de Zuid-Afrikaanse scrumcap en een paar big "big" boys. Groter dan onze grote jongens – Jurre, Ben of Ferdi. Het wordt lastig. De jongens weten het. Maar ze staan er. En ze vechten voor elkaar.

We hebben het zwaar. We verdedigen ‘on the backfoot’. AJ probeert het nog één keer. Hij wil het team en de coaches niet in de steek laten. Commitment. Mooi hoor.
En dan: Kiet. Jong, licht, maar geen angst. Counter-ruckt een jongen van twee keer zijn maat en haalt de bal terug. Ogen op hem. Indrukwekkend.

De tweede helft is pittig. Kopjes gaan hangen. Pink Panthers bulldozed dwars door het midden. Ze trekken vier, vijf man mee, vinden de ruimte – pass, pass, try. En nog een keer. En nog. Vijf tegen. Het is klaar. We verliezen. Terecht. Maar met opgeheven hoofd.

AJ is klaar voor vandaag. Been ingetaped. Hoodie aan. De rest moet nog twee keer alles geven.

Finalerondes – Match 2: Eemland (Geel)

Eemland Geel. We kennen de jongens goed. Eerste helft gaat gelijk op – Ben en Jurre rippen ballen, beuken, werken. Dan breekt hij door: de Mohican – lange vlecht, fysiek sterk. 1-0. Een minuut later hun blonde fly-half – snel, slim, mooie try op de wing. 2-0.

Gooi reageert: 2-1. Dan lijkt hun nummer 10 de 3-1 te maken in de andere hoek, maar Storm zegt: “tut tut, nee hoor” – haalt ‘m in, lift hem op, drijft hem vier meter terug. Terug. Jij.

Die jongen is het niet gewend, pakt Storm bij de nek. Foul play. Wordt niet gefloten. De jongens zijn pissig. Tweede incident, weer geen fluit. Frustratie. Rust.

Adempauze. Nodig ook. Tweede helft gaan we weer. We staan goed, maar beslissingen vallen net niet onze kant op. Chris speelt sterk, maar staat weer alleen – support komt te laat. Hij wordt getild, geflipt, in de grond gedrukt. Geen kaart. Wel pijn. Chris moet eruit.

Het wordt een slijtageslag. De ervaring en fysieke power van Eemland kantelen de pot. We strijden, maar het wordt uiteindelijk 4-1.

Finalerondes – Match 3: Breda – voor het brons

We spelen voor plek drie. Alles of niets.

In de laatste actie van de vorige wedstrijd krijgt Louis het zwaar te verduren. Staat op de lijn te verdedigen, mega breakdown – iemand stapt vol op zijn dij. Drie noppen zichtbaar in zijn been… klaar? Nee hoor. Vijf minuten later stuurt coach Marten hem terug het veld in.

En het is meteen raak. Louis is boos, heeft pijn, maar die energie zet hij om. Try! En dan nog een dominante tackle. The little lion laat zich gelden. Ik ben trots.

Paar minuutjes later, Kick breekt los op de linkerflank – racketmode aan, 50 meter, try! Let’s Kick some ass!

De verdediging houdt stand. Ben verdedigt een maul op 5 meter, geeft alles wat hij nog in de tank heeft – drives ze in touch! Lekka bruh!
We krijgen weer de bal. Rust bewaren. Mighty Monty – die pas vier maanden rugbyt – slingert een line-out van jewelste. Bal is veilig. Weer een fase. Afsluiten.

Eindstand: 2-0. Plek drie. Brons. Op karakter, met trots. Wat een dag.

Tot slot

Er moesten af en toe jongens eruit met een traan. Er was hier en daar wat frustratie. Maar dat heeft de pret niet mogen bederven. De jongens gingen niet naar elkaar schreeuwen, ze hebben als team mega gespeeld en ook tactisch wedstrijden goed uitgespeeld.

Ik was echt mega onder de indruk. Chapeau les garçons!

Dank aan alle aanwezige ouders – Karolien, Barbara, Dési, Victor, Frank, Dylan en de rest – voor het rijden, het regelen van broodjes bal, sportwater, en meeleven en juichen.

Dank aan de coaches – aan Dolf, de hoofdcoach voor de dag, voor de positieve energie, maar ook aan coach Martijn, Marten en Joris.

En vooral: dank aan de jongens – voor het hoog houden van les valeurs du Rugby oftewel het hoog houden van de ware rugby normen – respect, kameraadschap en strijd, echt super!

Dit was het dan, een mooie zaterdag ter Castricum.

Coach Paul

P.S.

Graag een bijzonder shout-out aan Wezzle, die – ondanks zijn blessure – de hele dag naast het veld stond te juichen om zijn teamgenoten te ondersteunen. Hij had lekker op de bank Brawl Stars kunnen spelen, maar in plaats daarvan: de hele dag in de koude wind in Castricum. Dat is ook de spirit of RUGBY! Dank je, Wezzle! ♥️

En ook een bijzondere shout-out aan de opa van Kai – die, of het nou sneeuwt, regent of hagelt – en waar in het land we ook spelen, gewoon met zijn cane op de tribune zit om de potjes van zijn kleinzoon mee te maken. Respect Opa 🥸🫶 .