Door Ton Steenwinkel
Er wordt heel wat af-verzameld en door heel veel mensen. Ook door rugbyers. Maar die hebben geen belangstelling voor postzegels of stripverhalen, maar voor heel andere zaken. Ton Steenwinkel haalt herinneringen op.
Kijk maar eens even rond in het mooie RC ’t Gooi clubhuis en aan de muur vind je allerlei dingen, die in de loop van de tijd verzameld of gevonden zijn. Hierbij een paar herinneringen aan deze verzamelwoede, die wellicht interessant zijn. Maar niet alle ooit verzamelde objecten zijn nu nog in het clubhuis te bewonderen. Welke niet leest je hier.
Soms was er een lange reis naar Den Helder noodzakelijk om een potje rugby te kunnen spelen. Maar de gebruikelijke winst op de Adelborsten maakte veel goed. Niet alles natuurlijk. De officieren in spé kregen na verloop van tijd een prachtige sabel, waar ze reuze trots op waren. Die sabel moest ook altijd gedragen worden. Een stevige pot rugby, gepaard aan een stevig biertje – peren in het marinejargon – en een zeer behendige en snelle Gooispeler leidden ertoe, dat de sabel van eigenaar verwisselde. Zo kwam ’t Gooi in het bezit van een zeer fraaie sabel. Iets dat we eigenlijk altijd al hadden willen hebben!
De commandant van het KIM – geen familie van de Koreaanse Kims – dreigde de vloot over het IJsselmeer naar Naarden te sturen. Maar gelukkig stond er geen wind en kon de Marine niet naar Naarden zeilen. De belofte, dat de Adelborsten de sabel bij de wedstrijd in Naarden op zouden kunnen halen tegen een kleine compensatie van een vat bier, viel niet in goede aarde. Marinevolk heeft toch al niet zoveel met aarde. Enfin, de sabel is maar teruggegeven.
Wat bij een volgende wedstrijd in Den Helder de bijzondere aandacht van de verzamelaars trok was de appèlklok of -bel. Daarmee werden de Adelborsten ’s morgens op het appèl geroepen. 
Met vereende krachten werd de zware klok in de auto gesjouwd en naar Naarden vervoerd. Pas bij het eerstvolgende appèl werd, toen men de klok wilde luiden, vastgesteld dat deze verdwenen was! Het Ministerie van Defensie meende persoonlijk te moeten ingrijpen in deze zaak van het ontvreemden van rijkseigendommen. Daarbij werd weer niet begrepen, dat we de klok alleen maar een paar jaar in bruikleen wilden! Enfin, om een lang verhaal kort de maken, de klok moest terug. Onze conclusie was, dat het Ministerie van Defensie, in het bijzonder het KIM, blijkbaar niet in staat was zijn eigen spullen te verdedigen! Zoiets geeft je te denken!
Om de nieuwe eerstejaars in te wijden in de mooie rugbysport werd er voor de start van elk seizoen een wedstrijd op Nijenrode tegen ’t Gooi gespeeld. Er waren daarbij altijd 3 hoogtepunten. Het eerste was, met hoeveel we dit jaar weer zouden winnen. Het tweede, of de eerstejaars in de rust en na de wedstrijd wel mooi de gaten in het veld weer plat zouden trappen. En het derde en meest belangrijke was: het meenemen van de pindabak, die op de bar in de kelder stond.
Na wederom een forse zege en een weer plat veld gingen we snel naar de bar in de kelder. Daar werden wij geconfronteerd met het feit, dat de pindabak nu aan een ketting lag. Naast de pindabak stond een grote en sterk uitziende Nijenrodiaan. Met deze persoon was niet te praten. Hij wilde ook geen bier van ons aannemen! Ongehoord! Rijp beraad volgde, het plan werd besproken en vervolgens tot uitvoer gebracht. Plotseling ging het licht in de kelderbar uit. De kin van de bewakende jongeling kwam in contact met een vuist van een Gooier, hetgeen duidelijk te horen was door de klap op de kaak en de kreet van de persoon wiens kaak het was. De pindabak werd bevrijd van zijn ketting. De bak werd in een vliegende sprint in het donker de trap op gedragen en vervolgens in een met ronkende motor klaarstaande auto geplaatst met bestemming Naarden. Uiteraard moesten wij de pindabak bij de wedstrijd tegen Nijenrode in Naarden teruggeven. Hetgeen gebeurd is.
Ons was ook opgevallen, dat er voor de brug van het poortgebouw van kasteel Nijenrode een tweetal fraaie leeuwen de wacht hield. Laat de leeuw nu toevallig ook het symbool van Rugbyclub ’t Gooi zijn! Een beetje eerste rij speler is ook voor een leeuw niet bang. Het bleek na enig wroeten en draaien, dat een van de leeuwen best naar Naarden wilde komen. Hetgeen dan ook geschiede. Ook dit aandenken moesten wij weer teruggeven!
De Utrechtse universiteit werd ongeveer in 1636 opgericht. Ruim 340 jaar later speelden we regelmatig tegen USRC. De derde helft vond niet plaats in de sociëteit, maar in de gebouwen van de Universiteit, omdat vrouwen niet toegelaten werden in de sociëteit, zijnde de normale drinklocatie. Er was bier voor de heren en sherry voor de dames. Er bleek een fraaie expositie van zeer oude vaandels te zijn, die men van achter glas kon bewonderen. De Oude Poort was nogal kaal en we vonden opeens, dat die best met een mooi vaandel opgefleurd kon worden.
Vitrine ongemerkt geopend, vaandel opgerold, was per slot van rekening minstens 200 jaar oud en de stof was nog lang niet vergaan! Mee naar ’t Gooi. Op maandagmorgen 9.04 uur kreeg ik en telefoontje van het bondsbureau van de Nederlandse Rugby Bond. Of ik iets wist van “het vaandel”? Als ervaren eerste rij speler, die heel onschuldig kon kijken als de scheids hem net niet op heterdaad heeft kunnen betrappen bij het uitdelen van een corrigerend tikje, zei ik dat ik niets van deze zaak wist, maar wel eens even zou navragen. Je voelt het al aankomen. Het vaandel was van onschatbare historische waarde en ging weer terug naar Utrecht!
Een andere keer zal ik jullie informeren hoe het kwam, dat de pet van de stationschef op het treinstation van Bromley South in handen kwam van een Gooispeler en dat wij ook dit kleinood terug moesten geven! Al deze gebeurtenissen zijn strafrechtelijk al verjaard. Toch meen ik de namen van de betrokkenen niet bekend te moeten maken. Overigens: die namen zijn vastgelegd in een document, dat in een verzegelde envelop zit, in de kluis bij de notaris.
Wellicht is het verzamelen van landskampioenschappen en zilveren legpenningen van gemeentes een betere zaak. Maar een beetje nostalgie over de vroegere verzamelwoede kan geen kwaad!
Zie ook: