Sinds mensenheugenis schrijft Piet van den Deijssel op maandag een artikel in De Gooi- en Eemlander. Het gaat over de wedstrijden van de Gooise rugbyclubs in het afgelopen weekend. We vroegen Piet of hij een verhaal wilde schrijven over zijn ervaringen met rugby, onder meer met RC ’t Gooi. Dat wilde hij wel. Hier volgt zijn verhaal.

Rugby Club `t Gooi 90 jaar jong

Door Piet van den Deijssel

In 1979 stond er een verhaal in “De Bunschoter”, dat een groep mannen een rugbyclub wilde oprichten. In Café de BU 2 werd een vergadering gehouden en met voldoende aanwezigen werd Rugby Club Spakenburg opgericht.

RC Spakenburg, voor de eerste oefenwedstrijd tegen NFC, in 1979. Piet van den Deijssel zit gehurkt, 4e van links.

Ik was met mijn 29 jaar een van de eersten die zich als lid aanmeldde. Kort erna werd ook de vv Eemdijk opgericht en ook een nieuw sportpark was al in de planning. Op een stukje van sportpark de Vinken werden twee palen gezet met bouwlampen, die via een dieselgenerator voor licht zorgden tijdens de trainingen. Na verloop van tijd werden er oefenwedstrijden gespeeld en werd er ingeschreven in de competitie.

Helaas moest ik op zaterdagen werken en RC Spakenburg speelde nog steeds niet op zondag, zoals alle seniorenteams toen nog deden. Dus ben ik uitgeweken naar Rugby Club Hilversum. De radiostedelingen waren in die jaren landskampioen, terwijl de veststedelingen een klasse lager speelden. Ook waren de onderlinge wedstrijden soms wat beladen, maar ik kwam er graag. In het begin was de derde helft nog in de vesting en moest je omkleden in een veel te kleine voetbalkleedkamer. Totdat `t Gooi een mooi Fins houten clubhuis kreeg, waar het een lust was om de derde helft te vieren.

Nogmaals RC Spakenburg in 1979, nu als Aral-Boys. Aral was de sponsor die de dieselolie voor het aggregaat van de veldverlichting leverde. Piet zit als 2e van links.

Omdat ik meestal in het derde speelde werden de wedstrijden vaak door Hans Grader geleid, die altijd wel een nogal Goois idee had over de regels. Helaas overleed Hans veel te vroeg en heeft hij nooit meegemaakt dat zijn zonen Joakim en Jerker voor Finland en Nederland uitkwamen. Joakim is nog actief bezig bij de club en als ik mij niet vergis woont Jerker in het buitenland.

Inmiddels was ik gevraagd door Martin Slagt of ik zijn plaats wilde overnemen om verslagen over de lokale rugbyclubs voor dagblad De Gooi- en Eemlander te schrijven. In het begin ging dat veel over Hilversum, minder over `t Gooi en een klein beetje over Spakenburg. Maar daar kwam later verandering in, toen beide Gooise teams in de Ereklasse speelden en om de landstitel gingen meedoen. De rivaliteit van vroeger bleef nog wel, maar spelers en leden van beide clubs raakten steeds meer verbroederd en zo hoort het ook.

Er is veel veranderd in het rugby, de regels worden steeds wat aangepast om veiligheid en aantrekkelijker rugby mogelijk te maken. Maar helaas is het sociale binnen de sport veranderd. Ondanks dat ik laag speelde hield ik altijd rekening dat je voor je team klaarstaat. RUGBY WAS GEEN SPORT, MAAR EEN MANIER VAN LEVEN. Daar leefde je voor en had je heel veel voor over.

Als ik voor een verslag naar Naarden ben proef ik bij de oude jongens nog altijd die saamhorigheid. Er is een gezegde: eens Marinier, altijd Marinier, maar dat geldt ook voor onze sport: EENS RUGBYER, ALTIJD RUGBYER. Rugby Club `t Gooi is nog steeds jong, kijk maar eens hoeveel jeugd de club heeft! Dus nu op naar de 100 jaar JONG!

Meer verhalen van niet-Gooiers lezen? Ga naar:

Peter Heerschop; Hoe ik met rugby begon

Leo van Herwijnen; Frits Frankfort als NRB-wedstrijdsecretaris