In 1983 nam Henk Ulrici deel aan onze lustrum-reünie. Op zoek naar informatie over hem kwam er een heel bijzonder verhaal naar boven. Over een rugbyende verzetsheld, vrijwilliger voor de strijd in Nederlands-Indië, Ridder Militaire Willemsorde, badmeester en mogelijke commandant van een eventueel Nederlands vrijwilligersbataljon voor Vietnam.
Lustrum-reünie 1983. Achter: Cor de Rie, Dieter Buchner, Dick Bouwman, midden: Witte van Heijningen, Kees Meeuwis, Dolf Plat, Henk van Zalinge, Wim Klink, Paul Engelblik, vooraan: Rein Koopmans, Henk Ulrici, Jaap Klasema, Ben Hosman, Louis Hosman, Bob Lenderink
Gooi-team 6 april 1941 tegen Rotterdamsche RC in Leiden. Achter: Theo van de Beek (AAC), Henk Ulrici, Kees Meeuwis, Kees Quartel, Lex Smidt, Walt Jongmans, Rein Koopmans, Max Zwart, Andre Talboo (scheidsrechter, oprichter RC ´t Gooi 1933 en Leidsche RVC 1941), voor: Wim Verbrugge (AAC), Ben Hosman, Theo Roeten, Wil Roegiest, Leo Jacobs, Kees Vos, Jaap van Schaik.
Henk Ulrici werd geboren op 20 december 1921 in Bussum. Het gezin had zes kinderen, Henk was de op één na jongste. Ze woonden in Bussum aan de Albrechtlaan en later in Villa Schwerin aan de Lindelaan. In het oorlogsjaar 1941 speelde de 19-jarige Henk op 16 februari met RC ’t Gooi tegen ARVC. Hij scoorde twee tries. Twee maanden later, op 6 april speelde RC ’t Gooi met Henk Ulrici een schitterende wedstrijd tegen de Rotterdamsche RC in Leiden (scheidsrechter: RC ´t Gooi-oprichter André Talboo!). Op 27 juli was er een demonstratiewedstrijd in het Goffertstadion in Nijmegen. Ulrici viel op door “goed en feilloos tackelen”. En ook de 18-3 overwinning van ’t Gooi op AAC op 26 oktober 1941 was mede aan hem te danken.
Henk Ulrici in de bus.
Dan volgen er vier oorlogsjaren, waarover geen informatie over rugby-activiteiten van Henk Ulrici gevonden is. Maar aan de legendarische sneeuwwedstrijd van 2 maart 1946 tegen het Brusselse Anderlecht deed Henk Ulrici weer mee. Hij scoorde een try. Er is een foto van hem in de bus op weg naar Brussel. Hij draagt een militair uniform.
Het Gooi-team dat op 2 maart 1946 in Brussel de fameuze sneeuwwedstrijd tegen Anderlecht speelde. Henk Ulrici staat als derde van links.
In de bezettingstijd maakte hij deel uit van het ondergrondse verzet. Hij blies spoorlijnen op in het Gooi en bij Amersfoort. Ook liet hij een seinhuis met telexapparaten van de Gestapo en de SD in de lucht vliegen. Hij maakte onder de schuilnaam Eric deel uit van een knokploeg in Amersfoort. Hij werd opgepakt en door de Duitsers in Kamp Amersfoort vastgezet.
Na de oorlog werd hij in Engeland en op de School voor Reserve Officieren Infanterie in Harderwijk opgeleid tot officier. In november 1946 werd hij benoemd tot reserve tweede luitenant bij de Infanterie. Daarna vertrok hij als vrijwilliger naar Nederlands-Indië. Hij werd ingedeeld bij het Depot Speciale Troepen, onder commando van de bekende kapitein Raymond Westerling. Later bij het Korps Speciale Troepen (KST) werd Ulrici benoemd tot luitenant-adjudant van Westerling en weer later tot commandant van het Depot Opleidingen van het KST. Hij onderscheidde zich als lid van het KST tijdens de Tweede Politionele Actie (december 1948), bij de luchtlandingsacties bij Jogjakarta en op Sumatra.
In 1949 werd de inmiddels tot kapitein bevorderde Ulrici naar West-Java gestuurd. Van 13 maart tot en met 9 augustus 1949 was hij daar actief als commandant van de speciale groep “Compagnie Eric”. Hij leidde verschillende acties tegen benden. In augustus 1949 kreeg de eenheid van Ulrici de opdracht om deserteur Poncke Princen uit te schakelen. Deze wist bij die actie te vluchten, maar zijn vrouw werd in de strijd gedood. Ulrici kreeg het dagboek van Princen in handen. Hij moest dit afstaan aan zijn superieuren, waarna het zoek raakte.
Henk Ulrici wordt tot ridder MWO geslagen door Prins Bernhard op 12 juli 1955 in Vught.
In maart 1950 werd hij bij het Eerste Regiment Infanterie geplaatst. De moderne gevechtsbaan voor harde en realistische training op het infanterieschietkamp Harskamp bouwde men mede met de hulp van zijn adviezen, toen Ulrici hier als commandant actief was. Hij was ook de initiatiefnemer van de bouw van een dorp voor het naspelen van huis- en straatgevechten. Ulrici vroeg en kreeg per 1 augustus 1955 eervol ontslag uit de militaire dienst.
Bij Koninklijk Besluit van 3 oktober 1953 nummer 19 werd Ulrici het ridderkruis der Militaire Willems-Orde toegekend. In het Koninklijk Besluit stond, naast een passage over zijn verzetswerk, “dat het aan zijn voortreffelijke, van grote voortvarendheid en onverschrokken doorzettingskracht getuigende leiding van deze maandenlang schier rusteloos voortgezette acties tegen het bendewezen in het Pasoendanse te danken was dat vele op de voorgrond getreden verzetslieden onschadelijk konden worden gemaakt of gevangengenomen en een aanzienlijke hoeveelheid wapens, munitie en documenten kon worden buitgemaakt, terwijl slechts eenmaal aan eigen zijde twee gesneuvelden te betreuren vielen”. Ulrici ontving de onderscheiding op 12 juli 1955 persoonlijk van prins Bernhard.
Ulrici exploiteerde tijdens de jaren zestig het golfslagbad De Branding in Doorwerth. In 1965, tijdens de Vietnamoorlog, werd hem door hoge militaire autoriteiten gevraagd een Nederlands vrijwilligerskorps op te richten. Dit zou gaan deelnemen aan de oorlog in Zuid-Vietnam. Ulrici zou commandant hiervan worden. Dit werd door Minister de Jong van Defensie ontkend. Maar hij liet in het midden of Ulrici met officiële personen contact zou hebben gehad. Intussen had Ulrici meer dan 95 reacties gekregen van mensen die graag met hem naar Vietnam zouden willen vertrekken.
Trouw 16 september 1965: Ulrici, vrijwilligers naar Z-Vietnam.
Hij kwam rond deze kwestie veel in de publiciteit, zowel in de kranten als op televisie, tot in Rusland toe. Pittige uitspraken schuwde hij niet. Toen bleek, dat het aantal aanmeldingen toch wat tegenviel, heeft Ulrici een journalist van het dagblad Trouw verteld dat hij contact met prins Bernhard ging opnemen. “Als die adviseert ermee op te houden, zal ik dat onmiddellijk doen”, zei hij. Kort daarna was het plan van de baan.
Henk Ulrici woonde o.a. in Zweden, in Zwitserland en op Mallorca, waar hij op 29 januari 2005 overleed.
Meer lezen over Gooiers in oorlogstijd? Ga naar: